Esteli, Cañon de Somoto y Isla Juan Venado
Blijf op de hoogte en volg Kelly
16 April 2014 | Nicaragua, Masaya
Zoals ik aan het eind van mijn vorige blogje al liet weten, is het deze week Semana Santa in Nicaragua en is de afdeling fysiotherapie gesloten. Vrijheid blijheid!
Na lang wikken en wegen wat te doen, uiteindelijk tot het idee gekomen om eerst naar Esteli te gaan (gezien Sam en Kevin ook gingen, wel zo gezellig!) en daarna in mn up door te reizen naar de kust bij Leon – Las Peñitas.
Vrijdag om 10.30 afgesproken om de bus te pakken. Vooraf nog wat chaos op stage wegens een tussenbeoordeling, die ze juist toen wilden gaan doen (na 3x vragen juist op het verkeerde moment!). De vertaalde formuliertjes afgegeven en nu afwachten of ik ze ingevuld terugkrijg of dat ik weer 3x moet vragen om een gesprek. Kunnen we tegen die tijd meteen de eindevaluatie mooi doen ;)
In ieder geval; vrijdag stapten we tegen 11.00 dus in de bus naar Managua en vanaf daar vervolgens naar Esteli. Een lange rit, maar ik kon gelukkig zitten. Al snel vielen mijn ogen dicht en zat ik te knikkebollen, totdat ik naar buiten keek en besefte wat ik allemaal wel niet miste. Mooie uitzichten over rijstvelden, finca’s (boerderijtjes), ossenspannen en de bergen. Uiteindelijk toch de camera uit de tas gevist, maar natuurlijk te laat voor vele dingen (en de meeste foto’s zijn uiteindelijk ook bewogen omdat de bus te snel reed).
Rond 15.00 waren we in Esteli en namen we een taxi naar ons hostel. Spulletjes gedumpt en toen meteen de stad in. Alles hier een stuk rustiger en super veel Engels sprekende bewoners. Na de winkelstraat op en neer te zijn geweest neergeploft bij een café en met zijn drieën enkele biertjes soldaat gemaakt. Inmiddels een beetje licht in het hoofd snel opzoek naar eten en toen redelijk optijd terug naar het hostel, waar net de kat aan het bevallen was.
De volgende ochtend vervolgens vroeg wakker, activiteit in de dorm begon denk ik rond 5.30. Veels te vroeg gezien de nacht nogal lawaaierig was geweest (pap; bij deze ben je niet meer de hardste snurker!). Uiteindelijk zelf ook vroeg uit de veren, zodat we een bus naar Somoto konden pakken. Deze rit duurde evengoed ook nog weer 2 uur en rond 11 stapten we ‘pas’ uit. Gelukkig tijd genoeg om de middelgrootte route door de canyon te doen. Op de heenweg nog licht in de zenuwen, gezien de taxi werd stilgehouden door politie voor algemene controle. Met drie touristen op de achterbank waren ze echter ook wel nieuwsgierig naar een kopie van ons paspoort – wat dus in het hostel in esteli lag. Ons gewoon stil gehouden en gelukkig geen gevolgen, vooral omdat we zo dicht bij de grens met Honduras waren.
In de canyon flink geklommen, gesprongen en enkele malen uitgegleden. Uiteindelijk meer dan de helft van de wandeling aan het handje van de gids gedaan, but who cares – schrammen had ik inmiddels wel genoeg. Aan het handje dus van steen naar steen gesprongen en op plekken waar mogelijk gewoon lekker door het water gegaan en gezwommen. Er waren onderweg nog 2 mogelijkheden tot een sprong in het diepe – letterlijk. De 1e sprong bedroeg iets meer dan een meter; bril in de hand en hup daar ging ik. De 2e een stuk verderop was een meter of 6, even slikken dus. Al mn moed verzameld en naar boven geklommen, om er vervolgens achter te komen dat ik zonder bril totaal geen diepte kon zien en dus geen idee had hoe ver naar voren ik moest springen. Aan één kant balend, maar stiekem ook opgelucht, de gids uitgelegd dat ik het niet kon zien en graag van wat lager wilde springen. No problema, sprong 2 ook weer vanaf een metertje. Liet hier wel bijna mn bril los bij de landing, maar grabbelde gelukkig snel genoeg.
Na deze sprong nog een stuk gezwommen, om daarna in bootjes te stappen en het allerlaatste stuk weer te voet te doen over zandpaadjes. Nu komt het verhaal; lopen we met een hele groep rustig langs een ‘wegwinkeltje’, familie – hondjes – eten, begint er een hond als een idioot te blaffen en voor ik het weet hapt ie in mn kuit. Een gilletje van voornamelijk de schrik ontsnapt mn lippen, maar zo op het eerste gezicht heb ik niks en voelde het meer als een schamp dan een echte beet. De gids voor de 100e keer verzekerd dat alles oke is en doorgelopen. Helaas spot ik, wanneer we gaan zitten voor lunch, verdikkie toch 4 verse puntjes bloed op mijn linkerbeen. Korstjes eraf gekrabt en uitgespoeld met water. Dat werd een bezoekje aan de dokter. Meteen bij terugkomst dus gemeld bij het hostel en samen met een van de medewerkers (die ook engels sprak) op naar een arts. Uiteindelijk bij een privekliniek beland, waar de arts me verzekerde dat de wondjes oppervlakkig waren en dat de kans op infectie en rabiës maar zeer klein was. Drie receptjes voor medicatie en ik kon weer gaan. Naarmate de avond echter voortduurde zat het me steeds minder lekker en na een korte blik op internet zat ik vol in de zenuwen. Zondagochtend dus teruggegaan en inmiddels ben ik een rabiësprik rijker (die gelukkig niet in mn navel hoefde, zoals ze hier normaal doen) en heb ik er nog 4 te gaan.
De verdere zondag ook niet veel gedaan – ik was moe, had spierpijn van al mn geglibber in de canyon en maakte me nog altijd zenuwachtig om die stomme hondenbeet, waardoor al mn maaltijden volgden met misselijkheid. Het dagje rustig aan heeft me wel goed gedaan gelukkig, en maandagochtend was ik weer fris voor deel 2 van mijn reisje.
De bus naar Leon liet een aardige tijd op zich wachten, maar de rij was gelukkig gezellig. Een babbeltje gemaakt met andere wachtenden en een keer hard uitgelachen om mn hondenbeet (‘de hond wilde zeker een keer uiteten; blank vlees!’). Na 2 uur wachten en nog eens ruim 2 uur in de bus, rond 13.00 eindelijk in Leon. Een vriendelijke vrouw hielp me vervolgens aan een taxi naar de andere kant van de stad, waar de bus naar Las Peñitas vertrok. Superleuke taxichauffeur, die de hele rit vragen stelde en mijn Spaanse grammatica verbeterde bij beroerde zinnen – altijd een fijne oefening. Het ritje naar de kust duurde gelukkig maar een half uurtje en nadat ik een tour had gereserveerd naar isla juan venado, plofte ik rond 15.00 in het zand van de pacifische kust. Handdoekje gespreid, boekje erbij en relaxen. ’s Avonds vervolgens genoten van een overheerlijke pasta del mar – het was maar goed dat ik alleen was want de berg knoflook in het gerecht was enorm.
Daarna nog wat puzzeltjes uit mn boekje gemaakt (bijna uit!) en in een hangmat heen en weer geschommeld, wachtend tot het 23.00 was gezien er een eclips voor de maan te zien zou zijn (blood moon). Om 23.15 nog niks te zien (ook wat wolkjes wat het lastig maakte) en bovendien zware ogen. Off to bed en vervolgens zo vast geslapen, dat de eclips al voorbij was dat ik wakker werd. Helaas pindakaas – gemist!
Gelukkig stond Isla Juan Venado op het programma om het goed te maken. Samen met mn gids, Francisco, in een bootje gestapt en varen maar. Hoewel ik het heel anders had voorgesteld (veel kleiner en mogelijk wat meer bloemen ipv bomen), heb ik werderom genoten; kleine visjes schoten soms onverwacht omhoog uit het water, vogeltjes floten en het zonnetje brandde. Naast vele vogelsoorten (White morph, black vulture, surfbirds and some kind of kingfisher), krabbetjes en bomen die geen wortels leken te hebben en daarom met de takken de grond of het water in groeiden, was het hoogtepunt van de vaart toch echt het zien van krokodilletjes. Ondanks dat ik niet echt geslaagd ben ik hele goede foto’s van zowel de vogels als de crocodrillo’s (zulke mooie plaatjes in het echt), voltooide dit het tripje helemaal!
Na terugkomst mijn tas opgehaald bij het hotel en vervolgens de bus ingehopt naar leon en de expresso naar managua en daarna masaya (dagje eerder terug omdat prik 2 woensdag wacht). Verrassend genoeg weer geslapen onderweg en deze keer zelfs heel gezellig tegen mijn buurvrouw aan – mijn hoofd praktisch op haar schouder. Dan wordt je wel even raar wakker, haha! De vrouw lag zelf overigens ook te dutten, maar bij haar wakker worden kreeg ik nog wel een knipoog van haar. Zo maak je nog eens vrienden :P
Nou luitjes, dit is mijn langste verhaal tot nu toe, dus misschien moet ik maar eens stoppen.
Mocht semana santa nog andere leuke verhalen brengen, post ik snel weer.
Doooeeeiii xxx
Na lang wikken en wegen wat te doen, uiteindelijk tot het idee gekomen om eerst naar Esteli te gaan (gezien Sam en Kevin ook gingen, wel zo gezellig!) en daarna in mn up door te reizen naar de kust bij Leon – Las Peñitas.
Vrijdag om 10.30 afgesproken om de bus te pakken. Vooraf nog wat chaos op stage wegens een tussenbeoordeling, die ze juist toen wilden gaan doen (na 3x vragen juist op het verkeerde moment!). De vertaalde formuliertjes afgegeven en nu afwachten of ik ze ingevuld terugkrijg of dat ik weer 3x moet vragen om een gesprek. Kunnen we tegen die tijd meteen de eindevaluatie mooi doen ;)
In ieder geval; vrijdag stapten we tegen 11.00 dus in de bus naar Managua en vanaf daar vervolgens naar Esteli. Een lange rit, maar ik kon gelukkig zitten. Al snel vielen mijn ogen dicht en zat ik te knikkebollen, totdat ik naar buiten keek en besefte wat ik allemaal wel niet miste. Mooie uitzichten over rijstvelden, finca’s (boerderijtjes), ossenspannen en de bergen. Uiteindelijk toch de camera uit de tas gevist, maar natuurlijk te laat voor vele dingen (en de meeste foto’s zijn uiteindelijk ook bewogen omdat de bus te snel reed).
Rond 15.00 waren we in Esteli en namen we een taxi naar ons hostel. Spulletjes gedumpt en toen meteen de stad in. Alles hier een stuk rustiger en super veel Engels sprekende bewoners. Na de winkelstraat op en neer te zijn geweest neergeploft bij een café en met zijn drieën enkele biertjes soldaat gemaakt. Inmiddels een beetje licht in het hoofd snel opzoek naar eten en toen redelijk optijd terug naar het hostel, waar net de kat aan het bevallen was.
De volgende ochtend vervolgens vroeg wakker, activiteit in de dorm begon denk ik rond 5.30. Veels te vroeg gezien de nacht nogal lawaaierig was geweest (pap; bij deze ben je niet meer de hardste snurker!). Uiteindelijk zelf ook vroeg uit de veren, zodat we een bus naar Somoto konden pakken. Deze rit duurde evengoed ook nog weer 2 uur en rond 11 stapten we ‘pas’ uit. Gelukkig tijd genoeg om de middelgrootte route door de canyon te doen. Op de heenweg nog licht in de zenuwen, gezien de taxi werd stilgehouden door politie voor algemene controle. Met drie touristen op de achterbank waren ze echter ook wel nieuwsgierig naar een kopie van ons paspoort – wat dus in het hostel in esteli lag. Ons gewoon stil gehouden en gelukkig geen gevolgen, vooral omdat we zo dicht bij de grens met Honduras waren.
In de canyon flink geklommen, gesprongen en enkele malen uitgegleden. Uiteindelijk meer dan de helft van de wandeling aan het handje van de gids gedaan, but who cares – schrammen had ik inmiddels wel genoeg. Aan het handje dus van steen naar steen gesprongen en op plekken waar mogelijk gewoon lekker door het water gegaan en gezwommen. Er waren onderweg nog 2 mogelijkheden tot een sprong in het diepe – letterlijk. De 1e sprong bedroeg iets meer dan een meter; bril in de hand en hup daar ging ik. De 2e een stuk verderop was een meter of 6, even slikken dus. Al mn moed verzameld en naar boven geklommen, om er vervolgens achter te komen dat ik zonder bril totaal geen diepte kon zien en dus geen idee had hoe ver naar voren ik moest springen. Aan één kant balend, maar stiekem ook opgelucht, de gids uitgelegd dat ik het niet kon zien en graag van wat lager wilde springen. No problema, sprong 2 ook weer vanaf een metertje. Liet hier wel bijna mn bril los bij de landing, maar grabbelde gelukkig snel genoeg.
Na deze sprong nog een stuk gezwommen, om daarna in bootjes te stappen en het allerlaatste stuk weer te voet te doen over zandpaadjes. Nu komt het verhaal; lopen we met een hele groep rustig langs een ‘wegwinkeltje’, familie – hondjes – eten, begint er een hond als een idioot te blaffen en voor ik het weet hapt ie in mn kuit. Een gilletje van voornamelijk de schrik ontsnapt mn lippen, maar zo op het eerste gezicht heb ik niks en voelde het meer als een schamp dan een echte beet. De gids voor de 100e keer verzekerd dat alles oke is en doorgelopen. Helaas spot ik, wanneer we gaan zitten voor lunch, verdikkie toch 4 verse puntjes bloed op mijn linkerbeen. Korstjes eraf gekrabt en uitgespoeld met water. Dat werd een bezoekje aan de dokter. Meteen bij terugkomst dus gemeld bij het hostel en samen met een van de medewerkers (die ook engels sprak) op naar een arts. Uiteindelijk bij een privekliniek beland, waar de arts me verzekerde dat de wondjes oppervlakkig waren en dat de kans op infectie en rabiës maar zeer klein was. Drie receptjes voor medicatie en ik kon weer gaan. Naarmate de avond echter voortduurde zat het me steeds minder lekker en na een korte blik op internet zat ik vol in de zenuwen. Zondagochtend dus teruggegaan en inmiddels ben ik een rabiësprik rijker (die gelukkig niet in mn navel hoefde, zoals ze hier normaal doen) en heb ik er nog 4 te gaan.
De verdere zondag ook niet veel gedaan – ik was moe, had spierpijn van al mn geglibber in de canyon en maakte me nog altijd zenuwachtig om die stomme hondenbeet, waardoor al mn maaltijden volgden met misselijkheid. Het dagje rustig aan heeft me wel goed gedaan gelukkig, en maandagochtend was ik weer fris voor deel 2 van mijn reisje.
De bus naar Leon liet een aardige tijd op zich wachten, maar de rij was gelukkig gezellig. Een babbeltje gemaakt met andere wachtenden en een keer hard uitgelachen om mn hondenbeet (‘de hond wilde zeker een keer uiteten; blank vlees!’). Na 2 uur wachten en nog eens ruim 2 uur in de bus, rond 13.00 eindelijk in Leon. Een vriendelijke vrouw hielp me vervolgens aan een taxi naar de andere kant van de stad, waar de bus naar Las Peñitas vertrok. Superleuke taxichauffeur, die de hele rit vragen stelde en mijn Spaanse grammatica verbeterde bij beroerde zinnen – altijd een fijne oefening. Het ritje naar de kust duurde gelukkig maar een half uurtje en nadat ik een tour had gereserveerd naar isla juan venado, plofte ik rond 15.00 in het zand van de pacifische kust. Handdoekje gespreid, boekje erbij en relaxen. ’s Avonds vervolgens genoten van een overheerlijke pasta del mar – het was maar goed dat ik alleen was want de berg knoflook in het gerecht was enorm.
Daarna nog wat puzzeltjes uit mn boekje gemaakt (bijna uit!) en in een hangmat heen en weer geschommeld, wachtend tot het 23.00 was gezien er een eclips voor de maan te zien zou zijn (blood moon). Om 23.15 nog niks te zien (ook wat wolkjes wat het lastig maakte) en bovendien zware ogen. Off to bed en vervolgens zo vast geslapen, dat de eclips al voorbij was dat ik wakker werd. Helaas pindakaas – gemist!
Gelukkig stond Isla Juan Venado op het programma om het goed te maken. Samen met mn gids, Francisco, in een bootje gestapt en varen maar. Hoewel ik het heel anders had voorgesteld (veel kleiner en mogelijk wat meer bloemen ipv bomen), heb ik werderom genoten; kleine visjes schoten soms onverwacht omhoog uit het water, vogeltjes floten en het zonnetje brandde. Naast vele vogelsoorten (White morph, black vulture, surfbirds and some kind of kingfisher), krabbetjes en bomen die geen wortels leken te hebben en daarom met de takken de grond of het water in groeiden, was het hoogtepunt van de vaart toch echt het zien van krokodilletjes. Ondanks dat ik niet echt geslaagd ben ik hele goede foto’s van zowel de vogels als de crocodrillo’s (zulke mooie plaatjes in het echt), voltooide dit het tripje helemaal!
Na terugkomst mijn tas opgehaald bij het hotel en vervolgens de bus ingehopt naar leon en de expresso naar managua en daarna masaya (dagje eerder terug omdat prik 2 woensdag wacht). Verrassend genoeg weer geslapen onderweg en deze keer zelfs heel gezellig tegen mijn buurvrouw aan – mijn hoofd praktisch op haar schouder. Dan wordt je wel even raar wakker, haha! De vrouw lag zelf overigens ook te dutten, maar bij haar wakker worden kreeg ik nog wel een knipoog van haar. Zo maak je nog eens vrienden :P
Nou luitjes, dit is mijn langste verhaal tot nu toe, dus misschien moet ik maar eens stoppen.
Mocht semana santa nog andere leuke verhalen brengen, post ik snel weer.
Doooeeeiii xxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
