Alweer 3 maanden van huis
Door: Kelly
Blijf op de hoogte en volg Kelly
01 Mei 2014 | Nicaragua, Masaya
Lieve allemaal,
Het is alweer even terug dat ik wat heb geschreven - mijn excuses - dus ik dacht dat het weer tijd was even te laten weten dat ik nog leef!
Bij deze dus. EINDE BERICHT.
Oke grapje, ik zal wat beter mijn best doen.
Mijn laatste verhaal was na Semana Santa. Laat ik dus maar even vervolgen dat ik inmiddels weer 3 rabiësprikken heb gehad en dat zelfs de conciërge van het gezondheidscentrum weet dat ik ‘ la chica para la vacuna de rabia’ ben (terwijl ik zweer de man niet bij de vorige 2 prikken gezien te hebben). Ik heb er nog twee te gaan, dus wie weet vragen ze bij de laatste prik mijn handtekening nog.
De wandelingetjes naar het gezondheidscentrum zijn overigens ook altijd wel interessant. Het centrum bevindt zich in Monimbo, een wijk van Masaya waar je ook houten hutjes kunt vinden. De eerste keer dat ik voor het gezondheidscentrum stond, vroeg ik me ook zwaar af of ik wel goed zat. Ik had iets in vergelijking met het gezondheidscentrum van Esteli verwacht (eigen opgang – verschillende afdelingen – etc), maar belandde in plaats daarvan gewoon bij een pand tussen huizen in, met enkel een bordje op de gevel om duidelijk te maken dat je bij El Centro de Salud bent. Tot mijn verbazing is alles er echter goed georganiseerd en zijn er, verbonden met gangetjes buitenlangs – nog aardig wat kantoortjes en behandelruimtes te vinden.
In ieder geval, de weg er naar toe dus ook al enkele waarnemingen gedaan van de mindere kanten van Nicaragua. Zo zag ik de eerste keer (natuurlijk weer verkeerd gelopen bij gebrek aan bordjes met straatnamen) dus meerdere vervallen huisjes, de tweede keer een oud vrouwtje een vieze plas water delen met een zwerfhond en de derde keer kwam ik ongeveer 4 bedelaars tegen, waarvan een man overduidelijk toe was aan een bad en nieuwe kleren.
Ten tweede natuurlijk mijn stage. Ik moet eerlijk bekennen dat ik mij momenteel een beetje verveel, terwijl de dagen al zo kort zijn. Zonder bekende reden heb ik de helft van mijn patiënten denk al 3 weken niet meer gezien. Nu wist ik van twee dat ze op de wachtlijst stonden voor een operatie, maar waar de rest is geen idee. Dit leidt er toe dat ik ongeveer 1 à 2 patiënten op een dag heb, maximaal een uur van mijn tijd vullend. De laptop er dus maar weer bij gepakt en aan mijn patiëntenverslag en het werkplekbezoek gaan werken. Ik hoop dat meneer over wie het verslag gaat nog een keer gaat komen, zodat ik op zijn minst de gegevens compleet heb (eigenbelangen, wat nou therapie).
Daarnaast hadden we deze week grote schoonmaak, waarbij bleek dat er niet één maar twee ratten zijn en dat ze inmiddels ook een gezin hebben gesticht. Ik heb in geen tijden zo gelachen om de reactie van anderen en heb me zeer moedig gevoeld toen ik de boekenkast stond leeg te halen waarin de rat zich bevond. Het beestje wist natuurlijk weg te komen, begeleid door veel gegil van mijn collega’s, waar ik op mijn beurt juist van schrok. Inmiddels is het nestje weggehaald (ik vermoed letterlijk in de prullenbak gegooid), dus mogelijk zullen het aantal rattenbezoekjes nu ook afnemen.
Na de schoonmaak ben ik vervolgens Masaya in gegaan om mijn visum te verlengen. Alweer 90 dagen om en nog ongeveer 60 te gaan. Het verlangen naar hollandse pot begint dan ook langzaam toe te nemen (rode kool, andijvie, sperzieboontjes en gehaktballen) en baal ik ervan dat ik zaterdag geen overheerlijk vruchtentaartje van de bakker kan veroberen als pap en mam hun 30-jarige huwelijksjubilieum vieren. Gelukkig is mijn pakje uit NL inmiddels aangekomen en kan ik straks hoogstwaarschijnlijk wel alvast genieten van wat dropjes. Tot maandagmiddag blijft het nog een verassing wat erin zit, want ik moet ervoor naar Granada en het postkantoor is dicht wegens de dag van de arbeid. Iedereen die er wat aan heeft bijgedragen in ieder geval onwijs bedankt, heel lief van jullie!
Verder maak ik niet heel veel mee, tot zoverre geen nieuwe uitstapjes gedaan. Wel weer wat uitstapjes aan het plannen geweest. Na Semana Santa ook nu weer een lang weekend en naast een poging dingen voor school af te ronden, moeten we natuurlijk ook een beetje ontspannen (het leven is tenslotte zo zwaar hier). Vrijdag staat de dierentuin van Managua dus op de planning en zondag brengen we de dag weer door aan laguna de apoyo. Vervolgens ga ik volgend week naar San Juan del Sur voor een weekendje zon, zee, strand en zuipen, om daarna nog 2 weekenden vol aan school te werken en alles in te leveren voor het einde van de maand.
Deze dagen worden bijna letterlijk afgeteld gezien Bastiaan de 30ste aankomt en ik hier iedere dag een beetje meer naar uitkijk. Er ligt inmiddels een reisschema klaar voor onze 3 weken samen backpacken, en ik heb er nog net geen gaten in gebrand met het vele kijken ernaar. Het is maar goed dat de tijd zo snel gaat wat dat betreft =)
Volgens mij heb ik alles wel weer verteld.
Dikke kus, Kelly
Het is alweer even terug dat ik wat heb geschreven - mijn excuses - dus ik dacht dat het weer tijd was even te laten weten dat ik nog leef!
Bij deze dus. EINDE BERICHT.
Oke grapje, ik zal wat beter mijn best doen.
Mijn laatste verhaal was na Semana Santa. Laat ik dus maar even vervolgen dat ik inmiddels weer 3 rabiësprikken heb gehad en dat zelfs de conciërge van het gezondheidscentrum weet dat ik ‘ la chica para la vacuna de rabia’ ben (terwijl ik zweer de man niet bij de vorige 2 prikken gezien te hebben). Ik heb er nog twee te gaan, dus wie weet vragen ze bij de laatste prik mijn handtekening nog.
De wandelingetjes naar het gezondheidscentrum zijn overigens ook altijd wel interessant. Het centrum bevindt zich in Monimbo, een wijk van Masaya waar je ook houten hutjes kunt vinden. De eerste keer dat ik voor het gezondheidscentrum stond, vroeg ik me ook zwaar af of ik wel goed zat. Ik had iets in vergelijking met het gezondheidscentrum van Esteli verwacht (eigen opgang – verschillende afdelingen – etc), maar belandde in plaats daarvan gewoon bij een pand tussen huizen in, met enkel een bordje op de gevel om duidelijk te maken dat je bij El Centro de Salud bent. Tot mijn verbazing is alles er echter goed georganiseerd en zijn er, verbonden met gangetjes buitenlangs – nog aardig wat kantoortjes en behandelruimtes te vinden.
In ieder geval, de weg er naar toe dus ook al enkele waarnemingen gedaan van de mindere kanten van Nicaragua. Zo zag ik de eerste keer (natuurlijk weer verkeerd gelopen bij gebrek aan bordjes met straatnamen) dus meerdere vervallen huisjes, de tweede keer een oud vrouwtje een vieze plas water delen met een zwerfhond en de derde keer kwam ik ongeveer 4 bedelaars tegen, waarvan een man overduidelijk toe was aan een bad en nieuwe kleren.
Ten tweede natuurlijk mijn stage. Ik moet eerlijk bekennen dat ik mij momenteel een beetje verveel, terwijl de dagen al zo kort zijn. Zonder bekende reden heb ik de helft van mijn patiënten denk al 3 weken niet meer gezien. Nu wist ik van twee dat ze op de wachtlijst stonden voor een operatie, maar waar de rest is geen idee. Dit leidt er toe dat ik ongeveer 1 à 2 patiënten op een dag heb, maximaal een uur van mijn tijd vullend. De laptop er dus maar weer bij gepakt en aan mijn patiëntenverslag en het werkplekbezoek gaan werken. Ik hoop dat meneer over wie het verslag gaat nog een keer gaat komen, zodat ik op zijn minst de gegevens compleet heb (eigenbelangen, wat nou therapie).
Daarnaast hadden we deze week grote schoonmaak, waarbij bleek dat er niet één maar twee ratten zijn en dat ze inmiddels ook een gezin hebben gesticht. Ik heb in geen tijden zo gelachen om de reactie van anderen en heb me zeer moedig gevoeld toen ik de boekenkast stond leeg te halen waarin de rat zich bevond. Het beestje wist natuurlijk weg te komen, begeleid door veel gegil van mijn collega’s, waar ik op mijn beurt juist van schrok. Inmiddels is het nestje weggehaald (ik vermoed letterlijk in de prullenbak gegooid), dus mogelijk zullen het aantal rattenbezoekjes nu ook afnemen.
Na de schoonmaak ben ik vervolgens Masaya in gegaan om mijn visum te verlengen. Alweer 90 dagen om en nog ongeveer 60 te gaan. Het verlangen naar hollandse pot begint dan ook langzaam toe te nemen (rode kool, andijvie, sperzieboontjes en gehaktballen) en baal ik ervan dat ik zaterdag geen overheerlijk vruchtentaartje van de bakker kan veroberen als pap en mam hun 30-jarige huwelijksjubilieum vieren. Gelukkig is mijn pakje uit NL inmiddels aangekomen en kan ik straks hoogstwaarschijnlijk wel alvast genieten van wat dropjes. Tot maandagmiddag blijft het nog een verassing wat erin zit, want ik moet ervoor naar Granada en het postkantoor is dicht wegens de dag van de arbeid. Iedereen die er wat aan heeft bijgedragen in ieder geval onwijs bedankt, heel lief van jullie!
Verder maak ik niet heel veel mee, tot zoverre geen nieuwe uitstapjes gedaan. Wel weer wat uitstapjes aan het plannen geweest. Na Semana Santa ook nu weer een lang weekend en naast een poging dingen voor school af te ronden, moeten we natuurlijk ook een beetje ontspannen (het leven is tenslotte zo zwaar hier). Vrijdag staat de dierentuin van Managua dus op de planning en zondag brengen we de dag weer door aan laguna de apoyo. Vervolgens ga ik volgend week naar San Juan del Sur voor een weekendje zon, zee, strand en zuipen, om daarna nog 2 weekenden vol aan school te werken en alles in te leveren voor het einde van de maand.
Deze dagen worden bijna letterlijk afgeteld gezien Bastiaan de 30ste aankomt en ik hier iedere dag een beetje meer naar uitkijk. Er ligt inmiddels een reisschema klaar voor onze 3 weken samen backpacken, en ik heb er nog net geen gaten in gebrand met het vele kijken ernaar. Het is maar goed dat de tijd zo snel gaat wat dat betreft =)
Volgens mij heb ik alles wel weer verteld.
Dikke kus, Kelly
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
